Πόσο εξοντωτικό είναι να παρακολουθείς ένα δικό σου άνθρωπο να πονάει.. Καταβάλλεις προσπάθεια να το βοηθήσεις με οποιονδήποτε τρόπο μπορείς ή άλλοτε απλά μένοντας δίπλα του.. Και οι μέρες περνούν και η κατάσταση καλυτερεύει..
Του κλείνεις ένα ραντεβού με έναν ακριβοπληρωμένο ειδικό.. Γίνεται η επίσκεψη.. Τυφλή εμπιστοσύνη..? Δίνει συγκεκριμένα φάρμακα.. βαριά.. Ενώ γενικά είστε υποψιασμένοι άνθρωποι και συχνά καχύποπτοι με τους γιατρούς, ακολουθείς κατά βήμα τη συνταγή του.. του γιατρού.. που σκοπός της ζωής του και καθήκον του είναι η "θεραπεία" των ανθρώπων.. η ελάφρυνση του πόνου.. Μεγάλος πόνος ακολουθεί.. χειρότερος από αυτόν που υπήρχε πριν και είχε υποχωρήσει έως και αφανιστεί.. Ρωτάς άλλη γνώμη γιατρού και μένει έκπληκτος από τις οδηγίες αυτού του "ειδικού".. Παίρνεις κι άλλες γνώμες και όλοι απαντάνε με έκπληξη και απορία : "τι είναι αυτό??? γιατί να δώσει τέτοια φάρμακα?".. Αγχώνεσαι... Ακούς το άτομο που αγαπάς να πονάει όσο δεν είχε πονέσει ποτέ πριν.. να απελπίζεται.. και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πεις ότι θα περάσει.. απλά πρέπει να υπομείνει αυτόν τον πόνο.. της εμπιστοσύνης.. Ενα λάθος που δεν πρέπει να επαναληφθεί..
Τι καιροί έχουν έρθει.. να αναρωτιέσαι αν οι γιατροί θέλουν όντως να βοηθήσουν ή εαν απλά "πειραματίζονται" .. χωρίς ηθική.. χωρίς κανόνες.. χωρίς ανθρωπιά.. Έχουν περάσει τόσες μέρες τώρα και μόνο ένα ερώτημα βασανίζει το μυαλό μου... "Τί σκόπευε να πετύχει?!"
Ευτυχώς η "συνταγή" δεν ακολουθήθηκε άλλο... Ο πόνος έμεινε.. αλλά.. θα περάσει... Θα περάσει ο καιρός και όλα θα γίνουν όπως πριν.. είναι απλά μια άσχημη φάση..
Του κλείνεις ένα ραντεβού με έναν ακριβοπληρωμένο ειδικό.. Γίνεται η επίσκεψη.. Τυφλή εμπιστοσύνη..? Δίνει συγκεκριμένα φάρμακα.. βαριά.. Ενώ γενικά είστε υποψιασμένοι άνθρωποι και συχνά καχύποπτοι με τους γιατρούς, ακολουθείς κατά βήμα τη συνταγή του.. του γιατρού.. που σκοπός της ζωής του και καθήκον του είναι η "θεραπεία" των ανθρώπων.. η ελάφρυνση του πόνου.. Μεγάλος πόνος ακολουθεί.. χειρότερος από αυτόν που υπήρχε πριν και είχε υποχωρήσει έως και αφανιστεί.. Ρωτάς άλλη γνώμη γιατρού και μένει έκπληκτος από τις οδηγίες αυτού του "ειδικού".. Παίρνεις κι άλλες γνώμες και όλοι απαντάνε με έκπληξη και απορία : "τι είναι αυτό??? γιατί να δώσει τέτοια φάρμακα?".. Αγχώνεσαι... Ακούς το άτομο που αγαπάς να πονάει όσο δεν είχε πονέσει ποτέ πριν.. να απελπίζεται.. και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πεις ότι θα περάσει.. απλά πρέπει να υπομείνει αυτόν τον πόνο.. της εμπιστοσύνης.. Ενα λάθος που δεν πρέπει να επαναληφθεί..
Τι καιροί έχουν έρθει.. να αναρωτιέσαι αν οι γιατροί θέλουν όντως να βοηθήσουν ή εαν απλά "πειραματίζονται" .. χωρίς ηθική.. χωρίς κανόνες.. χωρίς ανθρωπιά.. Έχουν περάσει τόσες μέρες τώρα και μόνο ένα ερώτημα βασανίζει το μυαλό μου... "Τί σκόπευε να πετύχει?!"
Ευτυχώς η "συνταγή" δεν ακολουθήθηκε άλλο... Ο πόνος έμεινε.. αλλά.. θα περάσει... Θα περάσει ο καιρός και όλα θα γίνουν όπως πριν.. είναι απλά μια άσχημη φάση..
