Ο Φρόυντ έλεγε πως ο πολιτισμός είναι πηγή δυστυχίας. Ο Έσσε αναρωτιέται γιατί. Η απάντησή του είναι ένα ανελέητο μαστίγωμα της αστικής κοινωνίας, καθώς αποδεικνύει ότι ο πολιτισμός της υποκρισίας, του ευνουχισμού, της εκμετάλλευσης και της χρυσωμένης επιφάνειας αλλοτριώνει τη βαθύτερη ουσία του ανθρώπου και σκοτώνει τη γνησιότητα των αισθημάτων του. Ο ήρωας πασχίζει απεγνωσμένα νά'ρθει σε επαφή με τη βαθύτερη φύση του. Προσπαθεί να την αναστήσει για να ξαναβρεί τη χαμένη αυτή γνησιότητα αισθημάτων. Το τίμημα όμως αυτής της εξέγερσης, αυτής της υπέρβασης του μέσου όρου, που σπάει κοινωνικούς συμβιβασμούς και στερεότυπα, είναι η καταδίκη του στην απομόνωση και την απόλυτη μοναξιά. Ένα συναρπαστικό και γοητευτικό μυθιστόρημα και, συνάμα,ένα κατηγορώ της αστικής τάξης.
Χθες τελείωσα τον "Λύκο της Στέπας" από Έρμαν Έσσε. Καταπληκτικό βιβλίο, γεμάτο συμβολισμούς, διαχρονικό όσο ποτέ. Πραγματεύεται τη σύγχυση της σύγχρονης ύπαρξης, την τυρρανία του εγκλωβισμένου ανθρώπου στη διττή φύση του, εγκλωβισμένου σε δύο ευατούς, σε δύο μισά, όπου το ένα μισό επιβεβαιώνει όσα το άλλο μισό αρνιέται.
