Ιστορία χωρίς τέλος - Μίχαελ Έντε

"... είναι το μεταπολεμικό αριστούργημα. Στην πρώτη θέση των πωλήσεων τα τελευταία χρόνια, μεταφράστηκε σε 28 χώρες. Και η ιστορία... δεν έχει τέλος"

                                                         
Για μένα απλά ένα πανέμορφο παραμύθι, γεμάτο δράση, πολύχρωμες εικόνες, βαθιά νοήματα..
Αν και από τα πρώτα κεφάλαια είχα καταλάβει "που θα το πήγαινε ο Michael Ende",-οι ίδιοι οι χαρακτήρες με "οδήγησαν" από τις πρώτες σελίδες στο "επιμύθιο"..κυρίως μπήκα στο κόλπο μόλις διάβασα το.."Ονειροφαντασία".... και σιγουρεύτηκα με την "Παιδική Αυτοκράτειρα"-.. παρ'όλ'αυτά συνέχισα να διαβάζω με το ίδιο ενδιαφέρον μέχρι και τις τελευταίες σελίδες. Ως άνθρωπος που προσπαθεί όλα να τα ερμηνεύει με τη λογική και που εύκολα "βαριέται" φανταστικές ιστορίες, και η ίδια εξεπλάγην από το πόσο ευχάριστα και ακούραστα με συνεπήρε το συγκεκριμένο βιβλίο.

Αυτό που με ενθουσίασε πιο πολύ απ'όλα όμως από τις πρώτες σελίδες επίσκεψης στην Ονειροφαντασία, ήταν το πλήθος των πλασμάτων που περιγράφηκαν. Πραγματικά... έκρηξη φαντασίας.. Πλάσματα που ποτέ δεν είχα σκεφτεί, ή που μπορεί να είχα σκεφτεί και να γελούσα ή και να ανατρίχιαζα ακόμα, διαβάζοντας το βιβλίο, όλα αυτά τα εξωπραγματικά δημιουργήματα, μου φαίνονταν ως φυσιολογικά, και σε άλλες φορές σκεφτόμουν "ναι γιατί όχι, θα μπορούσε να υπάρχει".. ή "χαχαχα φαντάζεσαι να υπήρχε κάτι τέτοιο?"....
Ενθουσιάστηκα πολύ με τον πρασινόδερμο Ατρεγιου.. Γιατί όχι? Γιατί να μην έχουν οι άνθρωποι πράσινο δέρμα?... Θα ήταν τόσο όμορφο..(να σημειώσω εδώ ότι δεν θεωρώ τυχαία την επιλογή του πράσινου χρώματος στο δέρμα για τον πιο γενναίο πολεμιστή). Μια φωσφοροατμίδα ουδετέρου γένους, ένας Πετροφάγος, ένας Απειροελάχιστος, οι Άχαροι -τα ασχημότερα πλάσματα της ονειροφαντασίας, που σ'αυτά οφείλεται η ομορφιά της ασημένιας πόλης Αμαργκανθ-, τα τρελοπετούμενα, το Τρολ των Τεσσάρων Τετάρτων - κάθε τέταρτο του προσώπου να έχει και διαφορετική και απαράλλακτη έκφραση-, ο Κεφαλοπόδαρος -το κεφάλι να στηρίζεται σε ψηλά πόδια, με τα άλλα μέλη να απουσιάζουν-, ο σκιάνθρωπος, η χώρα των Σασαφρανών - όπου οι άνθρωποι γεννιούνται γέροι και πεθαίνουν νέοι (χα! αυτό με έκανε να σκέφτομαι για πολλές μα πολλές ώρες)-, το σπίτι που αλλάζει... και άλλα τόσα εξωπραγματικά δημιουργήματα...πλάσματα που ζουν στη χώρα της ονειροφαντασίας, με τη δική τους ιστορία, που είναι γραμμένη στο βιβλίο της ζωής, που υπήρχαν από πάντα ή που θα υπάρχουν από τη στιγμή που πούμε την ιστορία τους...

                                                                 
Είναι ωραίο να επισκεπτόμαστε τη χώρα της Ονειροφαντασίας, να συναντάμε την Παιδική Αυτοκράτειρα, να την ονομάζουμε Φεγγαρογέννητη, ή όπως εμείς θέλουμε κάθε φορά..Κάθε φορά και άλλο όνομα, κάθε φορά και άλλα πλάσματα, σε έναν κόσμο όπου we can be heroes just for one day...αρκεί βέβαια να ξαναγυρνάμε... όπως γύρισε και ο Μπάστιαν για να φέρει στους άλλους το νερό της ζωής....

Και αυτό που επίσης κράτησα από το βιβλίο είναι ότι "Κάθε αληθινή ιστορία είναι και μια Ιστορία Χωρίς Τέλος"... Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.... που θα την πούμε μια άλλη φορά........